Σάββατο 10 Ιανουαρίου 2015

H Ελπίδα και η Αξιοπρέπεια να νικήσουν τον Φόβο

H Ελπίδα και η Αξιοπρέπεια να νικήσουν τον Φόβο

* του Κώστα Καββαδία
 
Η Κυβέρνηση στις 29 του Δεκέμβρη έχασε μια πολύ κρίσιμη μάχη. Μια μάχη που αν τη κέρδιζε θα τη συντηρούσε λίγο ακόμα στην διακυβέρνηση και θα τη βοηθούσε να συνεχίσει τις καταστροφικές για το λαό πολιτικές της. Οι Ανεξάρτητοι Βουλευτές υπό το βάρος της πίεσης της κοινωνίας που δεν άντεχε νέα μέτρα, νέο Μνημόνιο και συνέχιση της λιτότητας και παρά τις μεθοδεύσεις και τη προσφορά ρουσφετολογίας από πλευράς Κυβέρνησης έπραξαν στη πλειοψηφία τους το αυτονόητο. Να εκφραστεί ο λαός για τα θέματα που τον αφορούν. Η Κυβέρνηση έχασε λοιπόν αυτή τη μάχη. Μια μάχη όμως για να πραγματοποιηθεί χρειάζεται δύο αντιπάλους. Αυτή η μάχη είχε απ' τη μια πλευρά το Κυρίαρχο Αστικό μπλοκ που ανάλογα με τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες άλλαζε και προσωπείο. Δεν άλλαζε όμως προσανατολισμό και στόχευση, την εξαθλίωση του λαού και την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της Αστικής τάξης. Είτε με το γάντι, είτε απροκάλυπτα και ωμά αυτό συνέβαινε για πολλές δεκαετίες στη χώρα μας.

Απ' την άλλη πλευρά υπήρχε ο πληττόμενος αγωνιζόμενος Λαός. Με τις δικές του ιδιαιτερότητες και αδυναμίες κατάφερνε συνεχώς να έρχεται σε μια συνεχή σύγκρουση με τον Κυρίαρχο αντίπαλο. Άλλες φορές η σύγκρουση αυτή είχε έντονα και διαρκή χαρακτηριστικά, άλλες φορές ήταν ήπιας μορφής και πιο σύντομη. Όμως μαχόταν. Τα πεδία της πάλης ήταν γνωστά. 'Όπου υπήρχε κοινωνική και ταξική αδικία. Όπου η εκάστοτε Κυβέρνηση χτυπούσε με τις πολιτικές της το κόσμο της εργασίας. Σε αυτές τις μάχες που δόθηκαν υπήρξαν ήττες που έφεραν απογοήτευση και αδράνεια, υπήρξαν όμως και πολλές μικρές νίκες που έδιναν δύναμη και κουράγιο για να συνεχιστεί αυτός ο αγώνας ενάντια στο υπάρχον σύστημα. Το κοινό όμως χαρακτηριστικό όλων αυτών των μαχών ήταν ένα. Ότι ο φόβος βρισκόταν στη δίκη μας πλευρά. Εμείς παίζαμε άμυνα και προσπαθούσαμε να αντέξουμε τις επιθέσεις.

Απ' τα μέσα της δεκαετίας του 2000 και κατά κύριο λόγο απ’ το 2010 και μετά το πράγμα άρχιζε να παίρνει άλλη τροπή. Η οργή του κόσμου μεγάλωνε. Δεν άντεχε την αβεβαιότητα, την ανασφάλεια, την αδικία, την εξαθλίωση. Κινήματα άρχισαν να παίρνουν ζωή. Ο ερχομός του Μνημονίου ήταν μια σταγόνα σε ένα ήδη ξεχειλισμένο ποτήρι. Η ιστορία γνωστή. Εξεγέρσεις, πορείες, απεργίες, διαδηλώσεις από τις πιο μαζικές στην σύγχρονη και όχι μόνο ιστορία της Ελλάδας. Τα συνδικάτα και τα σωματεία ήταν στους δρόμους. Ο κόσμος άρχισε ξανά να απαιτεί και να διεκδικεί στοχευμένα. Η Αριστερά ήταν το πολιτικό υποκείμενο που είχε μπει για τα καλά στην εξίσωση. Να φύγει η Κυβέρνηση και το Μνημόνιο ήταν το κυρίαρχο σύνθημα. Μικρές νίκες συνέχιζαν να έρχονται με τις Κυβερνήσεις να διαδέχονται η μία την άλλη, το Αστικό κράτος να αναδιπλώνεται, τα πάλαι ποτέ μεγάλα κόμματα και "ορκισμένοι εχθροί" του Κοινοβουλίου ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. συνεργάζονται προκειμένου να αντέξουν δείχνοντας και τη δυναμική ενός αντιπάλου που δεν ήταν έτοιμος να παραδοθεί.

Τον Μάη και τον Ιούνη του 2012 έρχεται η πρώτη μεγάλη νίκη. Οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ με κινητήριο μοχλό τον λαϊκό παράγοντα και τα κινήματα καταγράφουν ιστορικά ποσοστά που φέρνουν τη Ριζοσπαστική Αριστερά στη θέση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης δίνοντας ένα πρώτο ισχυρό χτύπημα στον αντίπαλο με την ελπίδα αλλά και με τη σιγουριά.. ότι δεν θα ‘ταν το τελευταίο.

Φτάνουμε λοιπόν στο σήμερα, στη τελευταία πράξη μιας μεγάλης μάχης, μέχρι βέβαια την επόμενη. Φτάνουμε όμως με ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό. Τίποτα δεν θυμίζει κάτι από παλιά για να βασιστούμε. Πρωτόγνωρες καταστάσεις για όλους μας. Πίστη αλλά και λογική αμηχανία μπροστά στο μεγάλο κατόρθωμα της επερχόμενης νίκης της Αριστεράς στις εκλογές που έρχονται. Όμως το κυριότερο όλων είναι ότι επιτέλους φτάνουμε στη τελευταία πράξη με τον φόβο να κατακλύζει και να κυριεύει τον αντίπαλο. Τρομολαγνικές δηλώσεις και γελοιότητες, ψέματα και αστικές προπαγάνδες που δεν πείθουν, λάσπη σε έναν ανεμιστήρα που σταμάτησε από καιρό να δουλεύει. Φόβος για το νέο που φτάνει και θα ξηλώσει το σάπιο και σαθρό.

Πλέον η μάχη έχει φτάσει σε ένα σημείο που εμείς έχουμε το πάνω χέρι και δεν πρέπει να αφήσουμε την ευκαιρία να πάει χαμένη. Σταθεροί στις θέσεις και στις αξίες μας παλεύουμε για την οριστική αλλαγή. Παλεύουμε για την αυτοδυναμία που θα μας δώσει ώθηση και δύναμη να εφαρμόσουμε το πρόγραμμα μας με το λαό στο πλάι. Γιατί το χρωστάμε σε όλους αυτούς που πάλεψαν για αυτό που πάμε να φέρουμε και ενώ εμείς δεν είχαμε καν ακόμα γεννηθεί. Το χρωστάμε σε όσους έχουν απολυθεί, σε όσους δέχτηκαν καταστολή απ' το μακρύ χέρι του συστήματος, σε όσους αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν, σε όσους αυτοκτόνησαν μη αντέχοντας άλλο την αδικία, σε όσους συνεχίζουν να μάχονται προσμένοντας να δικαιωθούν. Δεν επιτρέπεται να αποτύχουμε. Έχουμε το δίκιο με το μέρος μας. Η ιστορία περιμένει να γράψει, αλλά το τι θα γράψει πλέον εξαρτάται από εμάς τους ίδιους.

Κώστας Καββαδίας
Πολιτικός Επιστήμονας

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου